آشنایی با تکنیک های زبان بدن بازیگری جیمز دین

7 قانون مهم از آموزه های بازیگران با تجربه در زبان بدن بازیگری

خونسردی، حفظ آرامش و تسلط همه ی مواردی هستند؛ که در زبان بدن بازیگری نقش مهمی را ایفا می کنند. اما ادای این کلمات تنها در بیان راحتند. در زمان بکارگیری و استفاده ی این عوامل دشواری هایی پیش روی بازیگر قرار می گیرد که او را از هر امیدی، نا امید می گرداند. در این میان می توان از تجربیات و اصولی که بازیگران در گذشته از آن استفاده می کرده اند کمک گرفت؛ تا بلکه به حدی از این میزان ایده آل، دست پیدا کرد. شاید لازم باشد تا اینجا از روش های مخصوص زبان بدن بازیگری جیمز دین با شما صحبت کنیم. اگر با وی آشنایی ندارید، باید بگوییم که جیمز دین هنرپیشه ی آمریکایی هالیوود زاده ی سال 1931 و همینطور نامزد دو اسکار به عنوان بهترین بازیگر مرد بود. او اولین نقش خود را در سال 1950 ایفا کرد، و تا سال 1956 در فیلم های متعددی بازی کرده است. لازم به ذکر است که وی تنها بازیگری بود که بعد از مرگش موفق به نامزدی جایزه اسکار شده است! اکنون می خواهیم به آشنایی با قدرت حرکات بدن بازیگری او در طی مدت حیاتش بپردازیم.

آشنایی با تکنیک های زبان بدن بازیگری جیمز دین

جیمز دین یک چهره نمادین از نسبت ‌های افسانه ‌ای است. او نمونه ی کاملی بود، که تمایز قائل شدن میان حرکات بدن بازیگری و حرکات طبیعی اش در دنیای واقعی بسیار سخت می باشد. او همچنین فضای زیادی (هم فیزیکی و هم روانی) را در اختیار داشت؛ و حرکات بدن بازیگری او به طور همزمان اعتماد به نفس شدید و آسیب‌پذیری مخصوص به خودش را به مخاطب منتقل می کرد.

قانون اول: در هنگام ایستادن سعی کنید، تا جای ممکن به اشیا تکیه کنید.

جاذبه، یک واقعیت زندگی است. اما واقعیتی از زندگی که جیمز دین مدت کمی برای ارائه ی آن داشت. در نتیجه او با تلاش کمی که صرف کرد، توانست خودش را در صدر نگاه های مخاطبینش نگه دارد، و از حرکات بدن بازیگری خود بهترین استفاده را نماید. بطور مثال به عنوان یکی از حرکات مخصوص او میتوان به تکیه دادن های گاه و بیگاه به اشیاء نزدیکش اشاره کرد. شما نمی توانید هیچ تصویری از وی پیدا کنید که خودش را روی یک شئ یا دیوار تکیه نداده باشد. در نهایت این موضوع می تواند خونسردی خاصی را به بیننده منتقل نماید. جیمز اغلب این کار را با استفاده از یک پا و یا با کمک یک شی برای ایستادن از یک یا هر دو طرف بدنش انجام می داد.

تکنیک های زبان بدن بازیگری جیمز دین

انواع حالات تکیه دادن در حرکات بدن بازیگری

این تکیه دادن می تواند به شکل های متنوعی انجام شود. شما می‌توانید یک دست را در جیب خودتان قرار دهید ( معمولا جیب پشتی )، پشت خود را قوس داده و یا از یک جهت آن استفاده کنید. در واقع تا اندازه ی ممکن می توانید اعضای بدن خود برای ایجاد این حالت به اشیاء ارجاع دهید. این زبان بدن بازیگری مخصوص حتی می تواند باعث حفظ خونسردی در زمان ایفای نقش شود. البته باید در نظر داشته باشید که تکرار این حرکت در برخی موارد میتواند، بسیار اشتباه باشد. بطور مثال می توانیم جیمز را به دفعات در حالی که در حال صحبت کردن است ببینیم، که هرگز از این زبان بدن بازیگری خود استفاده نمی کند.

قانون دوم: به جای نشستن به شکل افقی به طرفین متمایل شدن بهتر است.

در زمان نشستن روی یک صندلی، چه به صورت رو به جلو و چه حالت رو به عقب، هر دو می تواند تا جای ممکن مناسب باشد. نشستن به حالت افقی و صاف بدترین انتخاب است. باید سعی شود تا حرکات بدن بازیگری به واقعیت نزدیک باشد. مدام به یک حالت شق و رق نشستن می تواند مثل مورد قبلی تکراری و نادرست بوده؛ و باعث ایجاد یک حالت مصنوعی باشد. در واقع حالت نشستن به عنوان زبان بدن بازیگری اولین انتخاب پیش روی یک بازیگر است. انتخاب حالات قرارگیری روی یک صندلی بنا به موقعیت تعیین می شود؛ و نباید با شکل خشک و رسمی نشان داده شود. مطمئنا حالت نشستن اغلب می تواند یک دنیای کاملا جدید از جزئیات موجود در محیط اطراف را برای شخص باز کند، و همه آنها باید به دقت استفاده شوند.

تکنیک های زبان بدن بازیگری جیمز دین

قوانین مربوط به حالت نشستن در زبان بدن بازیگری

یکی از قوانین مربوط به زبان بدن بازیگری، این است که سردی رفتار و حرکات در حال نشستن به طور کاملا مثبت با افقی بودن ارتباط دارد. در این حالت می توانید تصور کنید که یک تکه چوب هستید؛ که سعی دارید تا جای ممکن حالت سطحی خود را حفظ کنید. به طور خلاصه می توان گفت که، باید تا جایی که ممکن است حالت انعطاف بدن خود را حفظ کرده، در حالی که از نزدیک شدن به زمین اجتناب می نمایید. جالب است بدانید که افراد با اعتماد به نفس، اغلب بر روی اشیا غیر متعارف می‌نشینند. آن‌ها همچنین به روش‌های غیر مرسوم از این روش استفاده می کنند تا جلوه ای از خاص بودن را به تماشاگران نشان دهند.

قانون سوم: خودنمایی در فضای باز

اعتماد و آسیب پذیری اغلب را اغلب می توان به خوبی با زبان بدن بازیگری نشان داد. هنگامی که در یک روش غیر دفاعی و حتی یک فضای باز قرار می گیرید، ارتباطی که نشان می دهد در یک فضای راحت و مطمئن هستید، می تواند با حالات عادی بدن منعکس شود. علیرغم امکان باز بودن فضا که اغلب توسط بدن جیمز دین نمایش داده می شود؛ اما او اکثرا زبان بدن بازیگری خود را نسبت به افراد موجود در محیط اطرافش متمرکز نمی کند. زیرا او عموما در واقعیت ماجرا به بازی می پرداخت. او با استفاده از حرکات بدن بازیگری آرام خودش، برای تایید حضور دیگران استفاده می کرد، و به نوعی حس اعتماد به خویش را به مخاطب منتقل می کرد.

زبان بدن بازیگری جیمز دین

قانون چهارم: سعی کنید تا کل فضا ی مورد نظر را در اختیار داشته باشید.

آنچه که در قوانین یک و دو و سه به شکل مشترک مطرح شد؛ این است که همه آن ‌ها به طور غیر مستقیم طرفدار اشغال فضای زیادی برای ایفای حرکات بدن بازیگری هستند. با استفاده از سر و اندام خود، تکیه دادن و ایجاد یک موضع باز، می توانید ارتباط لازم را در زمان ایفای نقش برقرار کنید. تمامی این موارد گویای این مطلب است؛ که شما با اعتماد به نفس لازم و تمرکز نسبت به محیط اطراف بسیار سازگار هستید. رعایت تمامی این موارد می تواند به تسلط کافی یک بازیگر بر زبان بدن بازیگری منجر شود. اینکه مخاطب بداند که در حال تماشای بازیگری کار بلد است می تواند او را بسیار موفق تر گرداند.

قانون پنجم: رعایت حس اطمینان و دقت لازم / خیره و نترس بودن / اخم کردن

در اکثر آثار وی اغلب به اشیا دور خیره شده بود؛ و با اخم به اطراف نگاه می‌کرد. همینطور او به زحمت این حرکات را انجام می داد، با این که در نگاه خیره ‌اش فقط کمی حیا و شرم دیده می شد؛ که همین نکته مخاطب را به سویش جلب می کرد. وقتی جیمی با دیگران ارتباط چشمی برقرار می کرد، به ندرت پیش می ‌آمد که تماس را از بین ببرد و یا نگاهش را برگرداند. چیزی که در فیلم های او به خوبی دیده می شد این بود که چشمان او جسور و بی رحم بودند. اما این رفتار در همه ی موارد پاسخگو نیست، و نمی تواند زبان بدن بازیگری مناسبی به نظر بیاید. در لحظه های حساس و دلهره آور این واکنش می تواند بهترین انتخاب یک بازیگر باشد. سعی کنید تا به جای این که به یکسره به نقطه ای خیره شوید، به جای آن به یاد داشته باشید که نگاه خود را به سمت یک شخص مطمئن و با اعتماد به نفس نگه دارید.

آشنایی با تکنیک های زبان بدن بازیگری جیمز دین

قانون ششم: به آرامی صحبت کنید.

جیمز دین با لحنی عمیق و به سرعت خاص خود حرف می ‌زد. همچنین او علاوه بر گرفتن فضای لازم برای اجرای حرکات بدن بازیگری خود، زمان زیادی را صرف می کرد. ( تنها بخاطر صحبت کردن). چیزی که در این رابطه مشهود است، این است که ادای کلمات به درستی و با لحن مناسب خود، بسیار با اهمیت هستند. در بسیاری از موارد او عمیق ‌تر و حتی کندتر از مردان عصبی در حین ایفای نقش خود سخن می‌ گفت.

قانون هفتم: به طرز استراتژیک لبخند بزنید.

لبخند اغلب برای به دست آوردن تایید یا اعتبار سنجی برای محیط، تسکین لحظات ناراحت کننده و یا پذیرش موقعیت مورد نظر مورد استفاده قرار می‌گیرد. اما استفاده از این تکنیک برای هر کدام از لحظات بیان شده به شکل معجزه آسایی می تواند در زبان بدن بازیگری موقعیت های جدیدی را خلق کند. در نهایت با استفاده از یک لبخند هوشمندانه می توان بلافاصله حرکات دیگری را مد نظر قرار داد؛ که در یکتا شدن یک سکانس نقش اساسی را ایفا می کنند.

جمع بندی نهایی

موارد بیان شده تا اینجا بیشتر در مورد رعایت جنبه های زبان بدن بازیگری مخصوص جیمز دین بود. با این حال روش های متعددی برای اصلاح و بکار گیری حرکات بدن بازیگری وجود دارد. حرکات بیان شده به ویژه از بیان غیر کلامی، به هیچ وجه خاص نیستند، اما می توانند راه کار های مناسبی جهت ایفای یک نقش باشند. هرکدام از این روش ها را می توان به تنهایی یا در کنار هم استفاده کرد، تا به عنوان یک زبان بدن بازیگری منحصر بفرد در انجام نقش های متعدد استفاده شوند.